Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Dat klopt, grotendeels. Ik heb een grote Molukse familie met heel veel familiefeestjes. Maar meer mensen, dat betekent ook meer uitvaarten. Ik ben dat ene neefje dat piano speelt op een uitvaart. En óók dat ene neefje dat altijd fotografeert bij bijzonderen momenten in de familie.

De eerste afscheidsreportage was dan ook van een familielid: de oma van mijn vrouw. “Want jij kan toch fotograferen?” De foto’s van haar afscheid zie ik regelmatig bij mensen in huis hangen. Door de jaren heen heb ik steeds meer uitvaarten mogen vastleggen. Het vastleggen van bijzondere momenten. Van mijn eerste uitvaart naar de tweede. Daarna buiten mijn eigen familie. Dat ik mijn fotografie mocht gebruiken om de nabestaanden zo’n blijvende herinnering te geven was voor mij de start om dit professioneler te doen. Doopdiensten, kerkelijke feesten, reünies. Vroeger voor bekenden, inmiddels voor onbekenden. En momenteel vooral afscheidsfotografie, ook wel uitvaartfotografie genoemd.

Ik zie mijzelf nog steeds niet als een afscheidsfotograaf. Ik zeg liever: ik vertel verhalen. Foto’s die iets over het moment vertellen. Het liefst zo natuurlijk mogelijk. Zonder teveel poespas. Gewoon bijzondere beelden van echte mensen met hun eigen verhaal. Hoe verdrietig de situatie ook is. Ik geef je een blijvende herinnering.

Ik werk samen met verschillende uitvaartbegeleiders in de regio Betuwe/Gelderland.